Bazı hayatlar, “vazgeçmenin” üzerine kuruludur. Onunda öyleydi. Seçtikleriyle değil, vazgeçtikleriyle sürdürmüştü yaşamını. Vazgeçtiği; mücadelesiydi, aşkıydı, kendisiydi… Çabalayacak cesareti olmayışı mıydı yoksa çocukluğundan beri yavaş yavaş elinden alınan yaşama sevincinin sonucu muydu bu hali? Bilmiyordu. Biraz dirense farklı olur muydu her şey? Niye çabalamamıştı sahi… Aşık olduğu kızla evlenmek için ısrarcı olmamıştı annesine, babasının eziyetlerine direnmemişti, gerçi nasıl direnecekti ki, daha küçücükken içine atılan korku tohumları izin vermezdi. Verseydi de yapamazdı, baba karşı gelinecek biri değildi onlar için. Gereken tepkileri zamanında verseydi eşine, ailesine; ruhundaki bu derin kabulleniş olmasaydı mesela… Nasıl olurdu yaşamı? Bunun cevabını hiç bilemeyecekti ama bunları düşünmekten de kendini alamayacaktı hiçbir zaman. Ne kadar düşünürse düşünsün hayatının en büyük hatalarından biri olan eşi ve gitgide eşine benzeyen üç kızıyla bu küf kokulu aile apartmanında...